Hoop doet leven

De laatste tijd kom ik nogal eens met het begrip "Hoop geven" in aanraking. Of is het in aanvaring?
Wanneer geef je hoop op het verbeteren van de kwaliteit van iemands leven?
Een aantal weken geleden werd ik gevraagd om een artikel te schrijven over de mogelijkheden van yoga beoefening voor longfibrose patienten, door de longfibrose vereniging. Ik schreef een artikel met een informatief deel over wat is yoga en een deel over mogelijke yoga oefeningen bij longaandoeningen. Tot mijn verbazing werd het artikel bestempeld als "hoopgevend", te hoopgevend! En derhalve kon men niet overgaan tot plaatsing in hun periodieke nieuwsbrief. Hier in het westen moet alles altijd wetenschappelijk verantwoord worden. Alternatieve geneeswijzen en levensfilosofieen werken niet op die manier. De individuele ervaring en groei staat hierin voorop. En toch kun je dit ook op een "weten"schappelijke manier verklaren. In de wetenschap heb je kwantitatief onderzoek, maar je hebt ook KWALItatief onderzoek. Bij de laatste kijk je naar de inhoud en bevraag je slechts enkelen met een vergelijkbare kwaal (in dit geval).

Een ander voorval betreft een gesprek met een ayurvedisch masseur die aangaf dat we niet moeten hopen op herstel bij een dwarsleasie patient en dit ook niet mogen uitdragen. We doen wat we kunnen om de huidige situatie (van pijn) te verlichten en that is it.

Mijns inziens is de uitspraak hoop doet leven een basisprincipe. Je moet alleen niet de realiteit uit het oog verliezen en verwachtingen managen. Hoop zet aan tot actie. Actie om de huidige situatie in welk opzicht dan ook te verbeteren.
Sommige ziekten zijn ongeneeslijk, dat is realiteit. Maar pijn kun je verlichten, problemen verzachten, in sommige gevallen kun je de situatie handhaven, zorgen dat het niet erger wordt. Dat is verbetering van de kwaliteit van het leven.

wordt nog vervolgd