Sinds een jaar of 2 bestaat er een stichting voor yoga docenten, de SYN, opgericht door een aantal Raja Yoga docenten van het eerste uur. Vanaf het begin ben ik lid geworden van deze stichting, maar tot afgelopen zondag was het mij niet gelukt om een keer naar een thema contactdag te gaan.
Het was wel een beetje vroeg voor een zondagochtend, helemaal omdat 's nachts ook nog de klok een uur vooruit was gezet. Maar de zon scheen toen ik in de auto stapte en me door Tom naar de plek van bestemming liet rijden.
Het eerste wat me opviel toen ik de yoga ruimte in kwam was de oranje vloer, exact dezelfde kleur als in mijn eigen praktijk/lesruimte.
Ik kwam klokslag half 10 binnen en zag dat het nog niet zo druk was, een stuk of 25 mensen. De vier bestuursleden (3 mannen en 1 vrouw), allen in hoofdzakelijk wit gekleed zaten tegenover de groep. Ik had spijt dat ik mijn dekentje in de auto had laten liggen en ging dus op mijn kussentje op mijn vest zitten. De begin meditatie was kort (helaas, ook volgens mijn buurvrouw die graag een uur had gemediteerd). Gedurende de gehele ochtend druppelden er mensen binnen, wat ik zelf toch wel enigzins storend vond. Maar goed, onthechting / pratyahara, stap 5 op het raja yoga pad, een goede oefening.
Het thema was "zelfrealisatie". Ieder van de bestuursleden hield een korte lezing, betoog, verhaal, zong over zijn of haar visie op zelfrealisatie.
Mij sprak het meeste aan de kleine zelfrealisaties die je iedere dag kunt ervaren. Mijn eigen ervaring met zo'n zelfrealisatie is wanneer de danseres de dans word, als ik een javaanse dansvoorstelling geef en helemaal in dat moment ben, de energie van de dans, er is dan geen ik. Of tijdens de meditatie, tijd lost op, bestaat niet meer, als je terugkomt uit de meditatie heb je soms het gevoel dat je hoogstens 5 minuten hebt gezeten, maar als je op de klok kijkt is er een uur voorbij. Zo mooi.
Een mooie term vond ik ook die van Ajata "zwemmen in Maya" (zwemmen in de fantasiewereld, dat wat niet echt is, maar echt lijkt).
Ook waren er leuke anekdotes over tibetaanse monniken: de monniken zijn op pad en moeten een rivier oversteken. Aan de overkant staat een vrouw te jammeren dat zij de rivier niet kan oversteken. Een van de monniken neemt haar zonder iets te zeggen op zijn schouders en draagt haar naar de overkant. Nu is het zo dat die monniken geen vrouw mogen aanraken. De andere monnik loopt een tijdje achter de eerste aan en kan het dan niet langer voor zich houden. Hoe kon je dat nu doen, wij mogen geen vrouwen aanraken en dan draag jij er zomaar een op je schouders over de rivier. De eerste monnik zegt, ik weet het, maar ik heb het al achter me gelaten, jij draagt de vrouw nog steeds mee!
Of deze: een tibetaanse monnik loopt door het oerwoud en ziet opeens een tijger. O jee denkt hij, dat wordt rennen en zet het op een lopen. Dan rent hij tot de rand van een ravijn en moet kiezen of opgegeten worden door de tijger of springen. Hij springt en .... blijft hangen aan een tak van een boom die uit de bergwand steekt. En in plaats van zich zorgen te maken over de tijger die boven hem gromt of het ravijn dat onder hem is valt zijn oog op een aardbeienplantje met rijpe aardbeien en denkt hij: wat zijn die aarbeien mooi rood. Dat is pas leven in het moment.
Lachen en humor, momenten van zelfrealisatie; En een leuke mop over Sam en Moos. Sam is Moos 1000 euro schuldig en moet dat morgen betalen. Hij kan er niet van slapen, heeft er een nachtmerrie over. De vrouw van Sam is het zat, stapt uit bed, doet het raam open en roept over straat: he Moos doe je raam is open. Slaperig komt Moos aan het raam. Sams vrouw roept, he Moos, Sam is jou toch 1000 euro schuldig? Ja, zegt Moos, dat klopt! Nou zegt Sams vrouw, hij heeft het niet en kan je dus niet betalen morgen. Ze doet meteen het raam dicht en kruipt weer in bed. Waarom deed je dat nu vraagt Sam, nou weet ie dat ik niet kan betalen. Ha, nu kan hij ook niet slapen.
Verder was het een leuke contactdag. Mijn oude yogaleraar (1 van de bestuursleden) kwam op me af en gaf een stevige omarming. En ook mijn ayurvedische massage lerares was er. Het was fijn om hen weer eens na zoveel jaren te zien en spreken.
